سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

یوسف قرضاوی یکی از پرنفوذترین چهره‌های فکری و دینی معاصر در جهان اسلام بود. او با ترکیب عقلانیت و دیانت، تلاش کرد تصویری پویا، انسان‌محور و زمان‌شناسانه از اسلام ارائه دهد. فقه را از قالب‌های سنتیِ جامد بیرون آورد و آن را به مسئله‌ای زنده و مرتبط با مسائل معاصر بدل کرد. در کنار اندیشه‌های فقهی و سیاسی‌اش، شخصیتی روحانی و متعادل داشت که میان عقل و قلب، بین سنت و نوگرایی، و میان علم و دعوت توازن برقرار می‌کرد. آثار فراوان و تأثیرگذاری او، همچنان الهام‌بخش نسل‌های جدیدی از متفکران و دعوتگران مسلمان است.

پایداری، استقامت و جهاد در راه خدا، ستون‌های محکم ایمان و بندگی‌اند؛ صفاتی که در لحظات دشوار، حقیقت نهفته در قلب‌ها را آشکار می‌سازند و میزان ایمان را به آزمون می‌گذارند. خردمندان و مصلحان، همواره هشدار داده‌اند که مسیر حق، آرام و هموار نخواهد بود؛ بلکه تنها آنان که استوار بمانند، به عزت و سربلندی خواهند رسید. خداوند نیز در کلام خویش، اهل ایمان را به صبر و مبارزه فراخوانده، زیرا که همین صبر و پایداری، رمز پیروزی و رسیدن به رضوان الهی است.

دعوت دینی نباید محدود به مفاهیم انتزاعی و فردی مانند بهشت و جهنم یا مسائل قلبی و بدنی شود، بلکه باید با زندگی اجتماعی، مسائل روز و دردهای واقعی مردم گره بخورد. نویسنده از مبلغ می‌خواهد که مانند پیامبر اسلام عمل کند: تمام‌قد در خدمت دعوت باشد، در همه‌ی محیط‌ها و مجامع حضور فعال داشته باشد و پیام دینی خود را به گونه‌ای مطرح کند که مردم را از رنج‌های اجتماعی، طمع‌ورزی، فساد اخلاقی و ستم نجات دهد. به‌طور خلاصه: دعوت دینی باید آگاهانه، اجتماعی، ریشه‌دار در واقعیت‌های زندگی مردم و در عین حال، از معنویت و آخرت‌گرایی تهی نباشد، بلکه آن را در بستر مشکلات و چالش‌های زمانه تفسیر و عرضه کند.

«حیات طیّبه» یکی از مفاهیم قرانی است که تنها یک بار در قرآن مجید، به‌صراحت از آن سخن به میان آمده، اما در جای جای قرآن به‌کرات بدان اشاره شده است. با فهم این حقیقت که قرآن قائل به حیات طیّبه برای انسان است، در این نوشتار تلاش بر این است که به بررسی و تبیین مفهوم حیات طیّبه در قرآن، با کمک آیات قرآن و نظرات و دیدگاه‌های مفسرین پرداخته و با بررسی معنای لغوی حیات و طیّبه و عمل صالح که در بسیاری از آیات در کنار هم ذکر شده‌اند؛ مفهوم و آثار و نحوه‌ی رسیدن به حیات طیّبه به تفصیل از منظر قرآن بازخوانى شود.

سیره‌ی نبوی بسان مشعلی بر سر راه رهبران و رهروان مسلم است پس باید در آن تأمل شایسته نمود تا از راز و رمز موفقیت پیامبر (ص) وصحابه کرام او بهره‌مند گردید. چون تحلیل ابعاد و زوایای زندگی پر رمز و راز پیامبر (ص) می‌تواند مارا به اصولی رهنمون باشد که ازآن‌ها راهکارهای عملی برای زمان حاضرو همه زمان‌ها به دست آید. 

چکیده:
واژه‌شناسی، که در شرح مفردات الفاظ بحث و گفتگو می‌کند یکی از معارف پیش نیاز مفسّر می‌باشد؛ چون به وسیله لغت، شرح مفردات الفاظ و معانی آن‌ها روش گشته و الفاظ مشترک از لغات مختص، و عام از خاص تشخیص داده می‌شود. واژه شناسی «تفسیر و تأویل» نیز از چند جهت حائز اهمیت است.

چکیده

اسلام تنها عقیده‌ای محض و یا مجموعه‌ای از اعمال و مراسم مذهبی نبوده؛ بلکه برنامه‌ای مفصل برای تمامی مراحل و لحظات زندگی انسان است که در آن عقاید، عبادات و قواعد عملی زندگی، چیزهایی از هم گسسته نیستند بلکه زنجیروار به هم متصلند و ماه رمضان نیز از این قانون مستثنی نبوده، بلکه ارتباط با بطن زندگی و عقیده و باور الهی دارد.

مفهوم «تربیت» در تعالیم وحی و سنت نبوی، بر پرورش استعدادهای درونی انسان و فراهم ساختن زمینه‌ی رشد استعدادهای آدمی دلالت می‌کند. به عبارت دیگر، در تربیت، عنایت و اهتمام به پیشبرد تمایلات فطری و استعدادهای متنوع متربی لحاظ شده؛ و تربیت نیز، در صورتی ثمربخش است که با عمل و کوشش متربی همراه باشد.

ویژگیهای سنّت نبوی دراسلام    

استاد قرضاوی از لابلای بررسی و فهم دقیق و صحیح سنّت نبوی، به وجود ویژگی‌‌هایی در سنّت نبوی پی می‌برد که اهمیت و جایگاه آن را در اسلام را به وضوح نمایان می‌سازد.    

ایشان در کتاب ارزشمندش « کیف نتعامل مع السنۀ النبویۀ» از این ویژگی‌‌ها و خصوصیات چنین یاد می‌کند: ‌   

«این ویژگیها عبارتند از: 

الف) فراگیری. 

ب) اعتدال. 

ج) آسانی وسهولت. 

اکنون به شرح وتوضیح هر یک به تفصیل پرداخته می‌شود: 

چکیده: 

بدون شک، سنّت، پس از قرآن مجید، دومین جایگاه تشریع و قانونگذاری در اسلام را به خود اختصاص داده است. 

اهمیت سنّت و جایگاه آن در تشریع اسلامی، از آنجا معلوم می‌شود که سنّت، بیانگر داده‌‌های قرآن و شارح احکام آن است و انکار سنّت به عنوان یکی از منابع تشریع، پیامدی جز انکار عملی بسیاری از اصول و احکام مسلّم اسلام را ندارد.